Een passende aanpak van eenzaamheid: een vertaalslag van empirische data naar de praktijk

Samenvatting

Samenvatting

We beschrijven drie subgroepen van eenzame oudere mensen (Persona), en ontwerpen verschillende aanpakken van eenzaamheid waarbij een directe koppeling wordt gelegd met hun specifieke behoeften en omstandigheden: de combinatieaanpak. Het gebruik van Persona is een middenweg tussen ‘één aanpak passend voor allen’ en ‘elke persoon een eigen aanpak’. Een Persona wordt beschreven aan de hand van verschillende risicofactoren voor eenzaamheid. Dit zijn een hoge leeftijd, alleen wonen, een klein netwerk, een lage ervaren regie, en een laag inkomen. Op basis daarvan gaan we na wat het mogelijke effect is van het verbeteren van een aantal van deze situaties voor vermindering van eenzaamheid (Cohen’s d varieert tussen -0.33 en -0.58). Voor twee aanpakken rapporteren we wat het gerealiseerde effect was (d=-0.83 in beide interventies). De drie Persona en de aanpakken zijn voorbeelden die ontwerpers van een eenzaamheidsaanpak naar analogie kunnen gebruiken om hun aanpak uit te werken en te onderbouwen.

Abstract

We describe three subgroups of older lonely people (Persona), and design different approaches to loneliness that directly address their specific needs and circumstances: the combination approach. The use of Persona is a middle ground between ‘one approach appropriate for all’ and ‘each person’s own approach’. A Persona is described using various risk factors for loneliness. These are advanced age, living alone, small network, low perceived control, and low income. Based on this, we explore the potential effect of improving some of these situations for reducing loneliness (Cohen’s d ranges between -0.33 and -0.58). For two approaches we report what the realized effect was (d=-0.83 in both interventions). The three Persona and the approaches are examples that designers of a loneliness approach can use by analogy to elaborate and substantiate their approach.