Sociale, emotionele en existentiële eenzaamheid onder verpleeghuisbewoners met somatische problematiek

Samenvatting

Samenvatting
Over eenzaamheid in verpleeghuizen is relatief weinig bekend. Het doel van deze studie is inzicht krijgen in de prevalentie van sociale, emotionele en existentiële eenzaamheid onder verpleeghuisbewoners en de samenhang tussen eenzaamheid en deelname aan activiteiten en het hebben van contacten. Data is verzameld onder verpleeghuisbewoners van zorgcentra en groepswoningen in de provincie Zeeland (N = 101; leeftijdsrange = 42 tot 103 jaar; mediaan = 83 jaar; 71% = vrouw). Sociale, emotionele en existentiële eenzaamheid zijn bevraagd, alsmede persoonsgegevens en deelname aan activiteiten en het hebben van contacten. Prevalentiecijfers van eenzaamheid zijn berekend. Regressieanalyses zijn uitgevoerd om de relatie tussen eenzaamheid en persoonsgegevens, deelname aan activiteiten en het hebben van contacten te onderzoeken. De meerderheid van de respondenten voelt zich emotioneel, sociaal en/of existentieel eenzaam. Een langere verblijfsduur in het verpleeghuis en deelname aan beweegactiviteiten hangen samen met een mindere mate van sociale eenzaamheid, maar niet met emotionele of existentiële eenzaamheid. Het aanbod aan activiteiten in het verpleeghuis is gericht op sociale eenzaamheid. Voor emotionele en existentiële eenzaamheid lijkt geen aanbod te bestaan, terwijl deze vormen van eenzaamheid vaak voorkomen in het verpleeghuis.

Abstract

Relatively little is known about loneliness in nursing homes. The aim of this study is to gain insight in the prevalence of social, emotional and existential loneliness among nursing home residents and in the relationship between loneliness and participation in activities and having contacts. Data is collected among nursing home residents in the province of Zeeland in the Netherlands (N = 101; age range = 42 to 103 years; median = 83 years; 71% female). Social, emotional and existential loneliness, personal characteristics and participation in activities and having contacts are measured. Prevalence of loneliness is calculated. Regression analyses are performed to study the relationship between loneliness and personal characteristics, participation in activities and having contacts. The majority of respondents experiences social, emotional and/or existential loneliness. A longer duration of stay in the nursing home and participating in exercise activities are related to a lower extent of social loneliness but not emotional or existential loneliness. Organised activities typically aim at social loneliness, but not emotional and existential loneliness, even though these forms of loneliness occur often in nursing homes.