Zijn 'autonomie' en 'interpenetratie' in een systeemtheoretisch model onder te brengen?

Samenvatting

In theorie en praktijk van opvoeding en onderwijs speelt nog altijd de vraag in hoeverreopvoeding techniek is en de pedagogiek eentechnologische wetenschap. G.F. Heytingneemt de beantwoording van deze vraag op eenbinnen de Nederlandse pedagogiek unieke manier ter hand. Vormen van systeemtheoretischdenken zijn haar hierbij tot gids. Ze constateertdat opvoedingswetenschappelijke concepties,gebaseerd op kritisch rationalistische uitgangspunten, niet toereiken bij het op begrip brengenvan het complexe fenomeen opvoeding. Systeemtheoretische benaderingen bieden meersoelaas al is het ook in deze gevallen niet allesbotertje tot de boom. Een enkele biologischevisie speelt in haar betoog een verrassendvruchtbare rol. Althans, zo lijkt het. In onze kritiek zal echter o.a. over de methodologischeonverenigbaarheid van deze biologische en doorHeyting aangehangen systeemtheoretische concepties worden gesproken. Ook stellen we devraag of een systeemtheoretisch concept dat uitdrukkelijk 'reßexiviteit' een plaats geeft metzijn eigen theoretische vooronderstellingen instrijd komt. Een en ander geschiedt binnen hetkader van een themagewijze samenvatting vanHeytings aan de Amsterdamse Universiteit verdedigde proefschrift (promotor: F.L.A.Rang).