Een reactie op Huizinga
Samenvatting
In het voorafgaande artikel probeert Huizingade inhoud van mijn filosoferen over opvoedingen haar theorie onder de loupe te nemen.Daarbij stelt hij zich twee doelen: 1. aantonenóai rationeel personalisme en alles wat daarmeesamenhangt, geen evidenties kent, en 2. aantonen dat het funderen van een pedagogiek op ditpersonalisme alleen via een denkfout mogelijkis maak je die fout niet, dan blijft er nietsanders over dan te erkennen dat zo'n pedagogiek een leer is. Zo althans begrijp ik de aanzijn artikel voorafgaande samenvatting. Ad I. Als de mogelijkheid van rationaliteit alsantropologische constante (als met menselijkheid gegeven kenmerk) ontkend wordt en mendeze reduceert tot een op grond van een levensbeschouwelijke stellingname aanvaarduitgangspunt, dan z;il die ontkenning en relativering tcKh slechts haar geldigheid kunnen ontlenen aan een met redenen gestoffeerd betcxig.Het is nietongewoon dat men probeert eendesbetreffende 'filosofie' (in dit geval vervat inmijn publikaties) te classificeren als levensbeschouwelijk. Gemeenlijk is de argumentatiedaarvoor er één waarvan de 'classificeerder'aanneemt dat ze zélf niet levensbeschouwelijkis; hij meent dat zijn oordeel tot stand komtmet behulp van goede redenen, redenen diegekenmerkt worden door datgene waaraan hetjuist ontbreekt in het betoog dat hij onder kritiek stelt. Zou de criticus immers zelf zijn kritiek baseren op levensbeschouwelijke uitgangspunten, dan zou het redelijk gehalte vanzijn kritiek aanmerkelijk aan belang verliezenen niet veel meer zijn dan vanuit eigen optiekandermans optiek (dis)kwalificeren.
