Onderwijskunde en Onderwijsinnovatie (II)
Samenvatting
De relaties tussen onderwijskunde en onderwijs, entussen theorie en praxis in het onderwijs, worden indeze artikelen besproken aan de hand van opvattingenover de wijze waarop vernieuwing van het onderwijstot stand kan worden gebracht. In het eerste deel zijn de'klassieke' innovatiestrategieën besproken, die zich baseren op empirischanalytische denkwijzen. Zij blijkeneen aantal vooronderstellingen te bevatten die het feitelijk slecht functioneren ervan begrijpelijk maken. Belangrijkste element is het niet onderkennen van dewisselwerking tussen wetenschap en onderwijs. In het eerste deel van dit artikel heb ik gesteld, dat dewijze waarop men zich voorstelt dat resultaten vanonderwijsonderzoek bijdragen aan verbetering vanhet onderwijs correspondeert met het algemenebeeld dat men heeft van de theoriepraxis relatie. Datwerd vooral uitgewerkt aan de hand van de empirischanalytische denkwijze, die innovatie ziet als geplande toepassing van onderzoeksresultaten, eentoepassing die plaatsvindt onafhankelijk van het wetenschappelijk bedrijf zelf. Voor de slechte ervaringen die met het op die gedachtengang gebaseerdeRDD model en zijn 'verbeterde' varianten zijn opgedaan, werd aan het einde van dat eerste deel eentheoretische verklaring gegeven aan de hand van hetprincipe van de reflexiviteit van sociaalwetenschappelijke uitspraken (Hofstee, 1980). Zoals ik daar alopmerkte, vormt die verklaring nog niet een adequate reconstructie van de theoriepraxis relatie. Indit tweede deel wil ik daarop nader ingaan.
