Filosofie van opvoeding en onderwijs. Recente ontwikkelingen binnen de wijsgerige pedagogiek.
Samenvatting
De struktuur van de bundel weerspiegelt Imelmans eigenaardige opvatting over de bestaande stromingen in de pedagogiek. De pedagogiek wordt doorgaans als een driestromenland beschouwd. Zo onderscheiden pedagogen als Klafki, Wulf, König, Reich, Lempeil, e.a. de geesteswetenschappelijke, de kritische, en de empirischanalytische richting. Imelman daarentegen beschouwt dekritische pedagogiek als een onderdeel van de geesteswetenschappelijke regio, en hij onderscheidt daarnaast nog deempirischanalytische en tiuilanalytische richtingen. Hijstelt in zijn inleiding tot de bundel nadmkkelijk dat hij dekritische pedagogiek beschouwt als een nieuwe loot aaneen oude stam, onder meer vanwege haar verwantschapmet het kritische karakter van de geesteswetenschappelijke richting en de direkte geesteswetenschappelijkeiifkomst van vele kritisch pedagogen. Klafki, Mollenhaueren Blankertz hebben bijv. bij Weniger gestudeerd. Tochlijkt dit een wat magere argumentatie te zijn voor een zoongewone en voor de opbouw van de bundel zo belangrijkeindeling, zeker als Miedema in zijn artikel in dezelfdebundel van de 'klassieke' indeling uitgaat, en dezeinkonsistentie door geen van de auteurs nader wordtbekommentarieerd (vgl. p. 6 met p. 249). De ncxxJzaak vaneen uitgebreidere diskussie over de afwijkende indelingvan Imelman dient zich des te nadrukkelijker aan omdat inandere artikelen in de hier besproken bundel de toch almagere argumentatie impliciet wordt ondergraven. Metname wordt op verschillende plaatsen het door Imelmangepostuleerde kritische karakter van de geestesweten
