Het meten van de 'stelvaardigheid'

Samenvatting

Dit artikel vat een belangrijk deel van een onderzoek samen, dat tussen 1969 en 1973 aan hetR.I.T.P. werd uitgevoerd. Er worden pogingenbeschreven het meten van de 'produktiefschriftelijke taalvaardigheid' of 'stelvaardigheid' langsdirecte weg (opstelbeoordeling) te verbeteren.Tevens worden de mogelijkheden van toetsen ter(indirecte) meting van die vaardigheid verkend:de constructie en validering van twee typen toetsen'Worden beschreven. Geconcludeerd wordt, datVerbetering van de directe meting door 'beoordelaars' een arbeidsintensieve dus dure zaak is,^at voor veel Nederlandse examensituaties problemen zal opleveren. Toetsen zijn meettechnischocceptabele instrumenten, die waarschijnlijk eenbetere indicatie van iemands 'schrijfvaardigheid'Seven dan op één of enkele oordelen gebaseerdeopstelscores. Toetsen zijn echter slechts in noodsituaties toelaatbare instrumenten, omdat het'backwasheffect' op het onderwijs een negatieve'^rugslag op het curriculum waarschijnlijk niet'e vermijden is, als ze als enige eindtoetsing een rolZouden spelen.Öe in Nederland gangbare methode ter beoordeling van de stelvaardigheid heeft ernstige gebreken. Meestal wordt een 'opstel' geschreven dat vervolgens wordt beoordeeld,meestal door één, soms door twee beoordelaars. Uit de buitenlandse literatuur betreffende dit onderwerp blijkt dat de in vele Nederlandse examens gevolgde procedure hoogstonbetrouwbaar moet zijn. Dit is zeker insituaties waarin t.a.v. leerlingen belangrijkebeslissingen worden genomen, een onwenselijke zaak. Gezocht zou moeten worden naarmogelijkheden om de 'directe beoordeling' teverbeteren.