De historische dimensie der pedagogiek

Samenvatting

Ook de Studie der opvoedkunde aan de Nederlandse universiteiten heeft gedurende de laatstejaren te maken gehad met een steeds snelleretoename van het aantal studenten en een voortdurende, zij het door velen onvoldoende geachte,uitbreiding van het vk^etenschappelijk corps.Samen met de vorderingen op wetenschappelijkterrein was deze ontwikkeling oorzaak van hetontstaan van verschillende specialisaties en/ofafdelingen binnen de subfaculteiten of institutenvoor pedagogiek. De wijze, waarop de verdelingvan taken ten aanzien van onderwijs en onderzoek is geschied, was binnen de ruimte van hetacademisch statuut afhankelijk van de aan deverschillende universiteiten geldende inzichten eninteressen. Onder de docenten in de opvoedkundeaan de Nederlandse universiteiten heerst geengrote eensgezindheid ten aanzien van bijvoorbeeld de vraag wat het eigene is van de discipline, die de pedagogiek tot een zelfstandigewetenschap zou maken. Ook in de discussie overde al dan niet waardevrijheid van de pedagogiekwerden en worden verschillende standpunten ingenomen. Samen met grote verschillen in vooropleiding, geaardheid en belangstelling heeftdit ertoe geleid, dat het vak opvoedkunde aan deene Nederlandse universiteit slechts bij benadering dezelfde inhoud heeft als aan de andere.Vanuit deze situatie kon Van Hulst schrijven,dat de vraag naar één kernstudie voor allesubfaculteiten nog prematuur is^^. De discussiehierover zou echter wellicht ook voorbereidkunnen worden doordat beoefenaren van diverseonderdelen van de studie aan de verschillendeuniversiteiten bij de ontwikkeling van hun vakcontact houden met elkaar. De interuniversitairediscussie over het vak onderwijskunde zou doorandere vakken nagevolgd kunnen worden.Een van de vakken waarin samenwerking dringend noodzakelijk geacht moet worden is dehistorische pedagogiek.