'Om niet te doen vergeten'

Samenvatting

Om voor iemand bij zijn leven een soort 'Postmortem' te schrijven, is een onreële en onlogischezaak. Toch dragen veel bijdragen voor een scheidende hoogleraar dit navrant karakter. Naarmijn opvatting moet het zo niet en het zou tenaanzien van Langeveld de meest onpassende procedure zijn die zich denken laat. Ik weet zeker dathij uit het opgerichte monument zijner verdiensten in een minimum van tijd met een ironischeschimpscheut alle gedane beweringen honend,als het bekende duveltje uit het doosje te voorschijn zou springen.Het gaat mij dus om iets heel anders dan omeen afsluiting van het verleden, in een in mineurgetoonzette compositie. Mijn thema is veeleer deonvergankelijkheid en eeuwige presentie van hetverleden in het nu en de toekomst. Maar dezeonvergankelijkheid is niet van zichzelf uit verzekerd, zij is afhankelijk van de geschiedschrijving,maar vooral ook van, in joodse terminologie,'die lebendige Kronik', van degenen die het verhaal vertellen en verder vertellen. Er moet iemandzijn die het verhaal vertelt, er moeten ooggetuigen leven. In alle bescheidenheid zou ik als ooggetuige een fragment van het verhaal willen schrijven, een fragment van het begin.