EN TÓCH VERGADEREN WE
Samenvatting
In zijn artikel 'Overgangsbeslissingen in het v.h.m.o.' (Paed. Stud. 101966 p 46 e.V.) construeert Prof. de Groot op grond van een statistische analyse van de cijfers en de overgangsbeslissingen voor 1479leerlingen van 7 Amsterdamse lycea een 'overgangsformule'. i Hij constateert dan (blz. 439 onderaan) dat slechts in 29 grensgevallen de beslissing aan de hand van de formule anders uitvalt dan dievan de vergadering. Dat zeven verschillende scholen overgangsb'eslissingen nemen die bijna geheel te vangen zijn in één „formule" wijster op dat deze beslissingen niet zo willekeurig zijn als kritikasters enouders van nietbevorderde leerlingen ons wel eens willen doen geloven. Er is echter geen reden om de vcrgaderingsbeslissing te vervangen door een „formulebeslissing". Als Prof. de Groot op blz. 440constateert dat „slechts in 29 van de 1479 gevallen (d.i. 2 %) deformulebeslissing anders slechter? uitviel dan in een vergadering"dan is dat formeel juist en toch is het een scheve voorstelling vanzaken. Men vergadert niet om te beslissen over de overgang van degoede en de slechte leerlingen. Alleen over de grensgevallen wordtberaadslaagd. Hoeveel grensgevallen zijn er? Ik telde 21 grensgevallen op 177 leerlingen van de Ie klas, d.i. 12 % van alle leerlingen;voor 2 % van alle leerlingen is er discrepantie tussen vcrgaderingsbeslissing en formulebeslissing. Dat betekent dat voor 1/6 gedeeltevan de grensgevallen (dat is 17 %) de formulebeslissing anders isdan de vergaderingsbeslissing. Bovendien is het percentage niet be'^ingrijk. De grensgevallen verdienen persoonlijke aandacht; het zijnmensen, geen aardappels, die we aan het sorteren zijn.Formulebcslissingen zonder aanzien des persoons zijn beslist slechterdan vergaderingsbeslissingen waarin rekening gehouden wordt met depersoon. Een leerling die na 7 jaar lagere school en 2 jaar Ie klasb b.s. een rapport krijgt waarmee hij tot de grensgevallen behoort.
